عدم‌النفع 8 میلیارد دلاری کشور با انحلال شرکت ذخیره‌سازی گاز/ ارثیه شوم ژنرال‌ها برای دولت سیزدهم
اگر ذخیره‌سازی گاز در دولت گذشته کنار گذاشته نمی‌شد، نه تنها کمبود گازی در کشور وجود نداشت بلکه همه سوخت نیروگاه‌ها با گاز طبیعی تامین شده و با صادرات گازوئیل و مازوت آزاد شده، سالانه ۸ میلیارد دلار نصیب کشور می‌شد.
به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری فارس، ذخیره‌سازی گاز یک راه‌حل آزموده شده در دنیا برای کنترل «پیک مصرف گاز» است. با اجرای این راهکار، در ماه‌های گرم سال که مصرف گاز پایین است، گاز مازاد در مخازن ذخیره می‌شود و در ماه‌های سرد سال که مصرف به پیک می‌رسد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
طبق آمار شرکت مهندسی و توسعه گاز، کشورهای اروپایی به طور میانگین 22 درصد از گاز مصرفی‌شان را از طریق ذخیره‌سازی تامین می‌کنند، این عدد برای روسیه 19 درصد، آمریکا 16 درصد، ترکیه 7 درصد و در ایران فقط 3 درصد است.
جدول 1
در ایران حدود 40 ساختار زمین‌شناسی با پتانسیل ذخیره‌سازی گاز وجود دارد که در صورت بهره‌برداری از آنها، می‌توان بخش قابل توجهی از کسری 200 میلیون مترمکعبی زمستان را پوشش داد.
اما با وجود اهمیت ذخیره‌سازی گاز در ایران برای مدیریت پیک مصرف زمستانی، در دولت گذشته شرکت ذخیره‌سازی گاز بدون هیچ دلیل منطقی توسط وزارت نفت وقت منحل شد و در 8 سال گذشته هیچ توجهی به پروژه‌های ذخیره‌سازی گاز نشد تا این موضوع به طرز عجیبی به حاشیه برود.
با روی کار آمدن دولت سیزدهم، مجددا اجرای پروژه‌های ذخیره‌سازی گاز با تدوین 14 طرح با مجموع سرمایه‌گذاری 5 میلیارد دلار در دستور کار قرار گرفت که طبیعتا به ثمر نشستن این پروژه چندین سال زمان خواهد برد و پیش‌بینی می‌شود تا سال 1406 بتوان 100 میلیون متر مکعب از نیاز گاز زمستانی را از طریق ذخیره‌سازی تامین کرد.
اگر این موضوع در دولت گذشته کنار گذاشته نمی‌شد، نه تنها کمبود گازی در کشور وجود نداشت بلکه همه سوخت نیروگاه‌ها با گاز طبیعی تامین شده و با صادرات گازوئیل و مازوت آزاد شده، سالانه 8 میلیارد دلار نصیب کشور می‌شد.
یک اصل بدیهی در صنعت نفت وجود دارد که می‌گوید: دولت‌ها برای دولت بعد کار می‌کنند و ثمره اقدامات هر دولت در دولت بعدی چیده می‌شود. انحلال شرکت ذخیره‌سازی گاز بدون دلیل موجه و بی‌توجهی به پروژه‌های ذخیره‌سازی یکی دیگر از زمین سوخته‌های ژنرال‌ها بود که برای دولت فعلی ارث رسید.
یادداشت از سیداحسان حسینی
پایان پیام/